Αυτό το κείμενο απευθύνεται σε σένα που έχεις κουραστεί με την καραντίνα, που δεν μπορείς να βλέπεις άλλο τους 4 τοίχους του σπιτιού σου ή που δεν αντέχεις κι αυτούς που βρίσκονται μέσα στο σπίτι σου. Για σένα που δεν έχεις τι να κάνεις τόσο ελεύθερο χρόνο. Για σένα, που ενώ αντιλαμβάνεσαι το τι σημαίνει πανδημία, συνεχίζεις να σκέφτεσαι εσένα. Για σένα που λόγω καραντίνας είσαι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα που τόσο καιρό προσπέρναγες, αλλά πιστεύεις ότι φταίει η “κλεισούρα”. Για σένα, που πιστεύεις ότι όλο αυτό που συμβαίνει έχει επιπτώσεις μόνο στην δική σου ζωή. Για σένα που έχεις συνηθίσει να σου φταίνε μόνο οι άλλοι ή να μη δέχεσαι εντολές και να πιστεύεις ξαφνικά στην ελεύθερη βούληση. Για σένα, που πιστεύεις ότι όλα αυτά είναι ψέματα για να νιώσεις καλύτερα.
Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι για σένα, για να καταλάβεις ότι ό,τι νιώθεις δεν το νιώθεις μόνο εσύ, ότι προβλήματα αντιμετωπίζεις τα αντιμετωπίζουν χιλιάδες άλλες οικογένειες στην χώρα μας.
Την προσωρινή “ελευθερία” που χάσαμε, την χάσαμε όλοι μας και όχι χωρίς λόγο. Γιατί κάποιοι δεν σκέφτονται μονάχα τον εαυτό τους, αλλά σκέφτονται και την γυναίκα τους, τα παιδιά τους, τους γονείς τους και τους παππούδες τους. Γιατί “θυσιάζουμε” κάποιες βδομάδες “ελευθερίας”, για να είμαστε όλοι γεροί και του χρόνου μαζί. Να δούμε την οικογένεια μας και τα παιδιά μας να συνεχίζουν την ζωή τους. Να αποτρέψουμε έναν παράλογο αριθμό νεκρών, που εάν μείνουμε σπίτια μας, αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να ζει ανάμεσα μας.
Γιατί είναι ευκαιρία να μάθεις, ότι ακόμα και μέσα από δύσκολες καταστάσεις, πρέπει να σκέφτεσαι θετικά. Η ελπίδα είναι αυτή που θα σε κάνει να αντέξεις και να περιμένεις το ουράνιο τόξο στο τέλος της βροχής. Η Ελπίδα που θα σε κρατήσει χαρούμενο και θα καταφέρεις να βρεις το θετικό ακόμα και μέσα στην καραντίνα.
Πόσα χρόνια έλεγες ότι ήθελες περισσότερο χρόνο με τα παιδιά σου; Περισσότερο χρόνο με τον/την σύντροφό σου; Χρόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο ή να ασχοληθείς με τον κήπο και τις σπουδές σου; Γιατί τώρα που έχεις τον χρόνο, δεν το εκμεταλλεύεσαι;
Γιατί ενώ δεν είσαι ευτυχισμένος με τον/την σύντροφό σου, ρίχνεις τις ευθύνες της αρνητικής συμβίωσης στον περιορισμό της οικίας σου; Γιατί δεν βλέπεις την ευκαιρία που σου δίνεται να βάλεις μια τάξη στην ζωή σου;
Εσύ λοιπόν, που δεν αντέχεις άλλο τον εγκλεισμό, σκέψου πόσοι άλλοι άνθρωποι γύρω σου έχουν μείνει για μήνες στις εντατικές παλεύοντας να ζήσουν κι εσύ δεν αντέχεις απλά να κάτσεις σπίτι σου για λίγες βδομάδες.
Εσύ που σκέφτεσαι τις οικονομικές επιπτώσεις, σκέψου τι σημαίνει ζωή χωρίς την ζωή. Εσύ που τα βλέπεις όλα αρνητικά, μήπως ήρθε η ώρα για το ξεσκαρτάρισμα;
Εσύ σταματά να σκέφτεσαι τον εαυτό σου και σκέψου το εμείς!
Εσύ, Μείνε Σπίτι!
©Νικολέττα Σεφέρου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας