Συνηθίζεται να λέμε ότι τα μοναχοπαίδια είναι κακομαθημένα, γκρινιάζουν για να περάσει το δικό τους, χειραγωγούν τους γονείς τους και οι γονείς παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να επιβληθούν στα παιδιά τους. Είναι όμως αυτό κύριο γνώρισμα των οικογενειών μ’ ένα παιδί;
Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική κι αυτό γιατί έχει στοχοποιηθεί η συγκεκριμένη κατηγορία οικογένειας χωρίς επιστημονικές αποδείξεις.
Φταίνε άραγε τα παιδιά που συμπεριφέρονται έτσι; πιο συγκεκριμένα, φταίνε τα μοναχοπαίδια εκ φύσεως ή φταίνε οι γονείς;
Όπως όλοι μπορείτε να καταλάβετε είναι αδύνατο να οφείλετε μία τέτοιου είδους συμπεριφορά σ’ ένα παιδί μόνο και μόνο επειδή δεν έχει αδέρφια. Όπως επίσης αδύνατο είναι να φταίνε τα παιδιά για την οποιαδήποτε συμπεριφορά τους.
Είτε ένα παιδί είναι μοναχοπαίδι είτε όχι, η συμπεριφορά του οφείλεται στην καθοδήγηση και τον παραδειγματισμό από του γονείς του.
Οι γονείς είναι οι πρώτοι άνθρωποι που εμπιστεύεται το παιδί, αγαπάει, ακολουθεί και μιμείται . Μιμείται κάθε συμπεριφορά και προσπαθεί να διερευνήσει τα όρια του, τα δικά του αλλά και των γονιών του. Αυτό δεν επηρεάζεται από τον αριθμό των αδερφών.
Η ανασφάλεια, η ενοχή αλλά και οι τύψεις των γονιών που έχουν ένα παιδί οδηγεί σε συμπεριφορές που είναι υπερβολικές, υπερπροστατευτικές και άκρως ανεκτικές. Πιστεύουν πως εάν είναι ελαστικοί στην συμπεριφορά του παιδιού τους ή τους κάνουν τα χατίρια είναι σαν να του ζητάνε συγγνώμη που για τον οποιοδήποτε λόγο δεν του χάρισαν ένα αδερφάκι για να έχει να παίζει.
Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος, γιατί πολύ απλά αυτή η συμπεριφορά μπορεί να εμφανιστεί και σε γονείς που έχουν από δύο παιδιά και πάνω.
Με όλα τα παραπάνω, θέλουμε να τονίσουμε ότι ο τρόπος που συμπεριφέρεται ο κάθε γονιός στο παιδί του ή τα παιδιά του, είναι αυτός που θα καθορίσει την μετέπειτα συμπεριφορά τους.
Αφήστε λοιπόν τις ενοχές στην άκρη και προσπαθήστε να γίνεται το πιο σωστό παράδειγμα για τα παιδιά σας!